Ksiądz, działacz polonijny i społeczny. Urodził się w 1872 r. w Przytarni k. Chojnic. Kształcił się kolejno w Collegium Marianum w Pelplinie, gimnazjum w Chełmnie oraz w seminarium duchownym w Pelplinie, a tytuł doktora filozofii otrzymał na uniwersytecie w Münster.

Od 1899 r. pracował jako duszpasterz w Lubawie k. Iławy, później jako wykładowca seminarium duchownego w Pelplinie, w 1902 r. został administratorem parafii w Złotowie. W roku następnym objął probostwo w pobliskim Zakrzewie, tworząc z wioski prężny ośrodek polskości na ziemiach zaboru pruskiego. W tym okresie przy jego udziale powstały m.in.: spółdzielnia „Rolnik” (1906 r.) i Bank Parcelacyjny w Złotowie (1909 r.), Kółko Rolnicze (1908 r.), Kółko Przysposobienia Rolniczego (1909 r.) oraz Bank Ludowy w Zakrzewie (1915 r.).

Szczytowy okres jego działalności przypadł na lata międzywojenne XX w. W 1922 r. był jednym z twórców Związku Polaków w Niemczech (od 1931 r. jego prezesem), a od 1929 r. członkiem Rady Naczelnej Światowego Związku Polaków z Zagranicy. Był także prezesem Komitetu Centralnego Polskiej Partii Ludowej, działaczem Związku Polskich Towarzystw Szkolnych w Niemczech oraz wielu innych organizacji polskich w Niemczech. Dzięki jego staraniom w 1935 r. powstał w Zakrzewie istniejący do dzisiaj Dom Polski – ważny ośrodek życia polskiego na Pograniczu i Kaszubach. W 1938 r. był współorganizatorem Kongresu Polaków w Berlinie. Utrzymywał przez cały czas ożywione kontakty z krajem i z Polakami na obczyźnie. Za swą działalność w ruchu polskim był szykanowany przez władze niemieckie i organizacje nacjonalistyczne. Zmarł w 1939 r. w Zakrzewie, pochowany został przy tamtejszym kościele.

O działalności ks. Domańskiego oraz o wydarzeniach z tamtego czasu opowiada Szlak Rodła w Złotowie.

Więcej:
Osmańczyk Edmund, Niezłomny proboszcz z Zakrzewa, rzecz o Księdzu Patronie Bolesławie Domańskim, Warszawa 1989.