OCIESZYN

Dobra ziemskie w Ocieszynie (powiat obornicki), rozciągały się na terenach położonych około 5 km na południe od Obornik.

Ocieszyn w średniowieczu należał do rycerskiego rodu Jastrzębców, którzy później przyjęli nazwisko Ocieszyńskich lub Ocieskich i pozostawali tu do około 1580 r. Wtedy w przekazach odnoszących się do posiadłości pojawiają się Objezierscy herbu Nałęcz z pobliskiego Objezierza. W 1687 r. Joanna ze Skrzypny Twardowska, wdowa po Rafale Objezierskim, sprzedała majętność ocieszyńską Janowi Olbrachowi Cieleckiemu herbu Zaremba.

Dobra powróciły do Objezierskich około 1720 r. i znów zostały sprzedane. Kupił je około 1740 r. Józef z Kotulina Grodzicki, który dokonał następnie ich wymiany z rodziną Brühlów.

Brühlowie z pewnością nie zamierzali osiedlić się w Ocieszynie, stąd też mało prawdopodobne, aby podejmowali tutaj jakieś większe prace budowlane. Majątek został zresztą wkrótce przez nich sprzedany Granowskim. W 1824 r., poprzez małżeństwo Teresy z Granowskich z Józefem Czachórskim, rodzina Czachórskich weszła na pewien czas w posiadanie Ocieszyna i sprzedała go około połowy XIX w. Nowi właściciele, Watta Skrzydlewscy herbu Samson, pozostawali w Ocieszynie do XX w.

Barokowe założenie dworskie z czasów Granowskich powstało z pewnością w miejscu wcześniejszego. Zlokalizowano je w osi prowadzącej do wsi drogi, w zamknięciu której ustawiono dwór elewacją frontową zwrócony ku wschodowi. Poprzedzony on został obszernym dziedzińcem z usytuowanymi po obu stronach zabudowaniami gospodarczymi. Za dworem znajdował się ogród z główną aleją wytyczoną w osi elewacji tylnej dworu. Obecnie układ ten nie istnieje. Przekształcony został i zniszczony w ostatnich czasach.

Przebudowany i częściowo zdewastowany został również dwór, który zachował jednak zasadniczy kształt barokowej, horyzontalnie zaprojektowanej, parterowej bryły nakrytej wysokim czterospadowym dachem z lukarnami. Budynek dawniej wkomponowany był harmonijnie w otaczający krajobraz.

Główne wejście do dworu, niegdyś w osi drogi i bramy wjazdowej, poprzedzone i zaakcentowane zostało kolumnowym gankiem zwieńczonym barokowym szczytem. Wejście to prowadziło do przestronnej sieni, a poprzez nią do pozostałych pomieszczeń o dwutraktowym układzie. W sieni również znajdowały się schody na poziom mieszkalnego w części poddasza.
 

Obecnie własność prywatna.