
Jarocin leży około 70 km na południowy wschód od Poznania, przy trasie do Kalisza.
Najdawniejsze dzieje Jarocina sięgają XIII w., wymieniony w 1257 r., już jako miasto, w dokumencie Bolesława Pobożnego zawierającym liczne nadania i przywileje dla rycerskiego rodu Zarembów, ówczesnych właścicieli tych ziem. Na początku XV w. wzniesiono tu murowaną budowlę obronnę – fortalitium, której pozostałością jest dziś budynek określany jako „skarbczyk”.
Po Zarembach dobra ziemskie były własnością Górskich, po nich Doliwów Miłosławskich, a na początku XVII w. Rozdrażewskich. W latach 20. tego stulecia kupił je starosta generalny Stanisław Przyjemski herbu Rawicz, a jego syn Andrzej, chorąży kaliski, sprzedał Jarocin Radolińskim herbu Leszczyc. Założycielem jarocińskiej linii tego rodu był Andrzej Radoliński, sędzia ziemski kaliski, poseł na sejm oraz deputowany do Trybunału Koronnego w Piotrkowie.
Prace przy budowie nowej siedziby, według projektu z 1847 r. wybitnego architekta Fryderyka Augusta Stülera, podjął Emeryk Władysław Radoliński, od 1836 r. hrabia pruski, od 1840 r. szambelan królewski, który podjął również starania o utworzenie ordynacji, uwieńczone sukcesem w 1866 r. Realizatorem prac był budowniczy z Krotoszyna, Karol Wirtemberg.
Powstała murowana, otynkowana budowla o zwartej dosyć, dwukondygnacyjnej bryle założonej na prostokątnym rzucie, z wywyższoną znacznie partią środkową, dominującą nad całością, wysuwającą się ryzalitami na osi elewacji frontowej i tylnej. Ryzalit elewacji frontowej, zwróconej na północny zachód, poprzedzał parterowy aneks wejściowy; przy ryzalicie elewacji tylnej zaprojektowano dodatkowy, trójosiowy ryzalit z wysmukłymi, ostrołukowymi oknami, a po bokach trójboczne aneksy. Całość zwieńczono krenelażem, którego blankowanie zdobiły dodatkowo ostrołukowe płyciny, a naroża wszystkich części budynku zaakcentowano wieżyczkami, nadwieszonymi w bryle środkowej i umieszczonymi w przedłużeniu narożnych przypór w pozostałych częściach bryły budowli.
Przed elewacją tylną zaprojektowano obszerny taras z kamienną ażurową balustradą, a przy wschodniej elewacji bocznej wydłużony, parterowy pawilon ogrodu zimowego z oknami zamkniętymi łukiem Tudorów. W jego zakończeniu znajdowała się budowla bramna założona na kwadratowym rzucie, z przejazdem w kształcie łuku Tudorów.
We wnętrzu, o dwutraktowym układzie pomieszczeń, parter spełniał funkcje reprezentacyjne, umieszczono tu też apartamenty prywatne właścicieli. W centralnej części zaprojektowano okazały hol zajmujący ponad połowę głębokości budynku i wypełniający obie kondygnacje środkowego ryzalitu. Hol nakrywał dekoracyjny, drewniany strop wsparty na czterech wysmukłych kolumienkach dźwigających ostrołukowe arkady podtrzymujące jego belkową konstrukcję. Hol był niegdyś głównym, reprezentacyjnym pomieszczeniem, którym eksponowano pamiątki rodzinne, portrety i sztandary, a całość uzupełniały witraże okienne z heraldycznym wywodem genealogii rodu Radolińskich.
Witraże zamówione zostały w Paryżu po 1892 r., przez kolejnego właściciela dóbr jarocińskich, Hugo Radolińskiego, marszałka dworu następcy tronu, późniejszego cesarza Fryderyka II, ożenionego z Lucy Wakefield, powtórnie z Joanną von Oppersdorf, który w 1888 r. uzyskał dziedziczny tytuł książęcy. W jego czasach pałac kilkakrotnie przebudowywano. Na koniec XIX w. zabudowano i powiększono nieco dawny pawilon ogrodu zimowego, a na początku XX w., w zachodniej części pałacu utworzono bibliotekę. Największa przebudowa i rozbudowa zrealizowana została według projektów architekta A. Frietschke w latach 1911-1912. Dodano wtedy nowe skrzydło od wschodu, a dawny, niewielki pierwotnie, budynek bramny przekształcono w masywną wieżę z półkoliście zamkniętym przejazdem ujętym kamiennymi ciosami.
W tym czasie również inny wygląd uzyskały elewacje, które pokryte zostały nowym tynkiem o chropowatej fakturze i zwieńczone attyką krenelażową. Istniejąca dekoracja architektoniczna uzupełniona została płaskorzeźbionymi kartuszami herbowymi ujętymi w koliste tonda. W takiej formie pałac przetrwał do 1917 r., kiedy zniszczony został w czasie pożaru. Odrestaurowany uległ ponownemu spaleniu w 1945 r., a przeprowadzona później odbudowa pozbawiła go wielu istotnych elementów architektonicznych.
Mimo tych kataklizmów przetrwały pozostałości bogatego niegdyś wystroju oraz wyposażenia wnętrza, między innymi dekoracyjna, opracowana snycersko lub z intarsjami stolarka drzwiowa i boazerie, neorenesansowy strop belkowy w jednym z pomieszczeń parteru oraz marmurowe kominki, a wśród nich najcenniejszy, renesansowy, sprowadzony z Włoch, z herbem Sforzów.
Pałac otacza rozległe, krajobrazowe założenie parkowe, powstałe według projektu znanego ogrodnika, Pierre’a Josepha Lenne.
W pałacu mieści się Muzeum Regionalne w Jarocinie.
Adres:
Park 1
63-200 Jarocin