SIEDLEC

Siedlec (powiat poznański) leży około 5 km na wschód od Kostrzyna i  około 30 km na wschód od Poznania.

W XIII w. znajdujące się tu ziemie należały do zakonu joannitów w Poznaniu. W XIV i XV w. były własnością rycerskiego rodu Grzymalitów Siedleckich, którzy - na wyspie nieistniejącego dziś jeziora - zbudowali murowany, obronny dwór lub zamek wzmiankowany jeszcze na przełomie XVI i XVII w., kiedy tutejsze dobra należały do Grudzińskich herbu Grzymała.

Od początków XVII w. do początku XIX w. właścicielami majątku byli Krzyccy herbu Kotwicz. Około 1770 r. Antoni Krzycki, kasztelan krzywiński, rozpoczął budowę nowej okazałej rezydencji, przebudowanej następnie około 1790 r. przez jego następcę, Onufrego. W 1814 r. przeszedł w ręce Józefa Grabowskiego herbu Oksza, po którym odziedziczyła córka, Izabela z Grabowskich hr. Tyszkiewiczowa i występowała jako właścicielka do schyłku XIX w. W ich czasach przypuszczalnie rozplanowane zostało malownicze, rozległe, krajobrazowe założenie parkowe, które zajęło miejsce dawnego ogrodu oraz honorowego dziedzińca od frontu. W XX stuleciu wzmiankowani są tu Potuliccy i Mielżyńscy.

Pałac w Siedlcu należał do najokazalszych siedzib ziemiańskich wzniesionych w tym czasie na terenie Wielkopolski. Na kształt i kompozycję przestrzenną założenia składały się, poza rezydencją, towarzyszące jej zabudowania oraz honorowy dziedziniec ujęty dwoma oficynami flankującymi główną bramę usytuowaną w osi pałacu. Za nim rozplanowany był regularny ogród włoski, a w osi bramy wytyczona aleja lipowa biegnąca w stronę pobliskich Gułtów.

Pałac wzniesiony został jako murowana, otynkowana budowla założona na prostokątnym rzucie z dwoma bocznymi ryzalitami od frontu, o dwu- i trójkondygnacyjnej bryle, z niskim, sklepionym w części przyziemiem i znacznie wyższą, reprezentacyjną, kondygnacją piętra. Wieńczą ja wysokie czterospadowe i naczółkowe dachy.

Barokowe formy architektury kształtują dwa, wysunięte znacznie i wyższe, trójkondygnacyjne i trójosiowe ryzality boczne elewacji frontowej zwieńczone naczółkowymi dachami. Ujmują one cofniętą siedmioosiową środkową część budynku z pozornym trójosiowym ryzalitem środkowym zwieńczonym trójkątnym naczółkiem. Dekoracja tego ryzalitu, z rodzajem przyściennego czterokolumnowego portyku, ma już formy klasycystyczne i powstała w czasie przebudowy przeprowadzonej około 1790 r. przez zaangażowanego przez Onufrego Krzyckiego, Jana Chrystiana Kamsetzera, jednego z najwybitniejszych architektów tamtych czasów.

Zachował się zasadniczy układ i kompozycja przestrzenna wnętrz pałacu. W środkowej części przyziemia dwutraktowy, z wąskim międzytraktowym korytarzem łączącym się z wnętrzami ryzalitów oraz sienią zajmującą centralną część frontowego traktu. Schody w sieni wiodły na poziom piętra łączącego funkcje reprezentacyjne i prywatne. Połączony amfiladowo ciąg salonów i gabinetów środkowej części piętra łączył się z dwukondygnacyjną salą balową w ryzalicie południowym oraz z zespołem apartamentów prywatnych w części północnej , w tym sypialnią z alkową.

Wnętrza ozdobione były niegdyś polichromiami i sztukateriami. Ich pozostałości pochodzą już z czasów przebudowy pałacu przez Jana Chrystiana Kamsetzera i wskazują na wysokiej klasy warsztat wykonawców, być może tych samych, który zatrudnieni byli w Pawłowicach. Zachowała się dekoracja sztukatorska ścian tzw. saloniku błękitnego, z ramowymi płycinowymi podziałami wypełnionymi motywem groteski z ornamentami roślinnymi, figuralnymi oraz girlandami owoców.

Obecnie własność prywatna.