ŁĘKI WIELKIE
Wieś w powiecie grodziskim położona ok. 15 km na południowy wschód od Grodziska Wielkopolskiego.
Wzmianki o pierwszym kościele pochodzą już z 1298 roku. W 1504 roku staraniem Jana Gnińskiego wzniesiono następną świątynię drewnianą, której wówczas patronowali św. Katarzyna i św. Jakub Starszy Apostoł. Kościół ten jednak spłonął w 1768 roku. Wtedy to pisarz wielki koronny Maksymilian Mielżyński herbu Nowina (1738-1799) ufundował w 1776 roku obecną świątynię. W 1870 roku otrzymała ona podmurówkę, natomiast w 1904 roku rozbudowano kościół dobudowując dwie przybudówki od zachodu. Jest to świątynia orientowana, konstrukcji zrębowej, z zewnątrz oszalowana, wzniesiona na planie krzyża łacińskiego. Część centralna posiada ścięcie naroża i do niej przylegają: krótka nawa z chórem muzycznym, dwa krótkie i prosto zamknięte ramiona transeptu oraz nieco dłuższe trójbocznie zamknięte prezbiterium. Od strony wschodniej, między prezbiterium a południowym ramieniem transeptu do świątyni przylegają dwa trójboczne pomieszczenia – zakrystia i dawna loża. Z kolei do nawy kościoła przylega od zachodu trójkondygnacyjna wieża z kruchtą w przyziemiu, którą poprzedza nowsza i obszerniejsza kruchta dobudowana w 1870 roku.
Centralna część świątyni nakryta jest eliptyczną kopułą która z zewnątrz wtopiona jest w poddasze, a wieńczy ją klasycystyczny wazon z blachy z krzyżem w szczycie. Dwuspadowe dachy kościoła, trójpołaciowe nad prezbiterium, zakrystią i dawną lożą oraz kopuła, pokryte są łupkiem. Ramiona transeptu wieńczą trójkątne szczyty. Z kolei wieża przedzielona poprzecznymi gzymsami nakryta jest w górze dachem namiotowym, krytym łupkiem jak cała świątynia.
Wewnętrzne ściany świątyni pokryte są polichromią jeszcze z 1777r. roku, przemalowaną w czasie restauracji ok. 1870 roku, a oczyszczoną i uzupełnioną w 1966 roku przez braci Teodora i Stanisława Szukałów. W kopule wśród obłoków i aniołów Trójca Święta, której w 1966 roku z okazji 1000-lecia chrztu Polski dodano postacie Najświętszej Maryi Panny z Dzieciątkiem oraz dwóch polskich świętych męczenników – św. Wojciecha i św. Stanisława Szczepanowskiego. W najniższej partii stropowej centralnej części świątyni XVIII-wieczne medaliony z portretami czterech Ewangelistów – św. Jana, św. Marka, św. Mateusza i św. Łukasza. Obramienie tych medalionów stanowią wieńce i girlandy laurowe. Natomiast ściany kościoła od 1776 roku zdobią malowane iluzjonistycznie półkolumny lub plastry, nad którymi ciągną się arkady z dekoracją neorenesansową zapewne z 1870 roku.
W trójbocznie zamkniętym prezbiterium wznosi się monumentalny, neobarokowy ołtarz główny, w którym wykorzystano pewne elementy starego ołtarza z XVIII stulecia. W jego niszy, pomiędzy okazałymi kolumnami rzeźba Matki Bożej Różańcowej, która objawiła się w 1917 roku w odległej Fatimie w Portugalii. Kolumny ołtarzowe ozdobione dekoracją z winorośli zwieńczone są wspaniałymi kapitelami korynckimi. Zwieńczenie ołtarza stanowi wizerunek św. Józefa z Dzieciątkiem Jezus.
Po stronie lewej ołtarza głównego okazała ambona XVIII-wieczna, ozdobiona malowidłami z 1897 roku. W korpusie ambony XIX-wieczne medaliony z sylwetkami świętych Pańskich. Jej zwieńczenie stanowi baldachim ozdobiony w szczycie tablicami Dekalogu Mojżesza, natomiast nieco niżej, w tzw. zapiecku ambony umieszczona jest wczesnobarokowa, XVII-wieczna rzeźba Matki Boskiej Bolesnej. Po stronie przeciwnej prezbiterium chrzcielnica w kształcie stiukowej kolumny ozdobionej draperiami i datą 1789, z pokrywą w kształcie dzwonu. Tuż obok chrzcielnicy, w prześwicie loży, drewniana rzeźba z 1789 roku sygnowana przez niejakiego W. Boehma, przedstawiająca scenę chrztu Chrystusa przez św. Jana Chrzciciela w wodach rzeki Jordan.
W zamkniętym (południowym) prawym ramieniu transeptu ołtarz boczny. W jego polu środkowym figura Serca Jezusa, natomiast zwieńczenie stanowi owal wkomponowany pomiędzy gzyms kolumn, a w nim umieszczono Serce Jezusa miłością gorejące.
W ramieniu lewym transeptu (północnym) drugi ołtarz boczny późnoklasycystyczny. Pomiędzy wielkimi kolumnami w polu środkowym obraz ze sceną śmierci patronki kościoła – świętej męczenniczki Katarzyny Aleksandryjskiej. Obraz ten do 1958 roku zdobił centralną część ołtarza głównego. Na ścianie tuż przy ołtarzu barokowa rzeźba z pierwszej połowy XVII wieku – Salvator Mundi, czyli Chrystusa Zbawcy Świata.
