LWÓWEK
Miasto gminne w powiecie nowotomyskim, około 12 km na północ od Nowego Tomyśla.
Lwówek założyli na początku XV wieku Ostrorogowie, którzy później jako Ostrorogowie Lwóweccy pozostawali tutaj do schyłku XVI wieku. W 1595 roku, Marcin z Ostroroga Lwówecki, zapisał na Lwówku posag żonie Gertrudzie z Opalińskich i tą drogą dobra przeszły na niemal sto lat w posiadanie Opalińskich herbu Łodzia. W 1698 roku kupił je Adam Pawłowski herbu Wierzbna, syn Mikołaja i Teresy z Tarnowskich. Później właścicielem był biskup Józef Pawłowski, sufragan poznański, który zbudował tutaj w 1728 roku barokowy pałac. Budowlę odziedziczyła siostra Józefa, Jadwiga Pawłowska i wraz z przypadającą jej częścią majątku wniosła w posagu Józefowi Korzbok Łąckiemu, podkomorzemu brzesko-kujawskiemu.
Łąccy wykupili działy pozostałych spadkobierców i stali się wkrótce właścicielami całej posiadłości. Na początku lat 80. XVIII w. dobra lwóweckie odziedziczył Melchior Korzbok Łącki, rotmistrz, a następnie pułkownik kawalerii narodowej, odznaczony orderem św. Stanisława, który zapoczątkował we Lwówku hodowlę koni. Z jego inicjatywy, około 1790 roku, przebudowano barokowy pałac po Pawłowskich. Po śmierci Melchiora Łąckiego w 1829 roku, dziedzicem majątku, w skład którego wchodziło również pobliskie Posadowo, został jego syn Antoni Wincenty, a następnie – około 1860 roku – syn Antoniego, Władysław, ożeniony z Antoniną ze Skórzewskich. Ostatnim z tego rodu właścicielem dóbr był Stanisław Korzbok Łącki, ożeniony z Konstancją z Mierzyńskich, zamiłowany hodowca koni. Stadnina w Lwówku dostarczała konie, powstającym w 1919 roku, pułkom ułanów wielkopolskich. Wobec braku bezpośredniego spadkobiercy, Stanisław przekazał majątek w 1934 roku adoptowanemu siostrzeńcowi, Feliksowi Tyszkiewiczowi-Łąckiemu.
Barokowy pałac Pawłowskich, przebudowany około 1790 roku, zyskał cechy klasycystyczne. W czasie prac pozostawiono kształt głównej bryły – murowanej budowli, założonej na prostokątnym rzucie, dwukondygnacyjnej na sklepionych piwnicach, nakrytej mansardowym dachem. Dobudowano boczne dwukondygnacyjne skrzydło, wysuwające się przed lico elewacji frontowej oraz tylnej i tworzące wraz z główną bryłą kształt rzutu zbliżony do litery „T”.
Cechy klasycyzmu nadać miała budowli nowa dekoracja i artykulacja elewacji. Zostały one ozdobione pilastrami oraz pasem szerokiego kordonowego fryzu oddzielającego boniowaną kondygnację parteru od piętra. W pas fryzu wkomponowano regularnie rozmieszczone, prostokątne płyciny dekorowane motywem zwielokrotnionej elipsy. Najważniejszym elementem opracowania był jednak monumentalny portyk na osi elewacji frontowej. Wsparty on został na czterech gładkich toskańskich kolumnach, ponad którymi przeprowadzono fryz podzielony na kwadratowe i prostokątne płyciny. Taki sam motyw wprowadzono pod gzymsem trójkątnego naczółka w zwieńczeniu portyku. Klasycystyczną dekorację uzyskał również ryzalit w osi elewacji tylnej, ozdobiony czterema pilastrami oraz zwieńczony fryzem (opracowanym identycznie jak fryz frontowy) i trójkątnym naczółkiem.
Prace budowlane prowadzono też we wnętrzach pałacu, jednak wobec późniejszych przekształceń trudno stwierdzić coś bliższego na temat zakresu zmian. Należy sądzić, że przebudowa przeprowadzona została w całości (lub w znacznej części) przez Antoniego Höhne, architekta zaangażowanego w tym czasie przy realizacji dwóch kościołów we Lwówku (cmentarnego i ewangelickiego). Höhne był jednak artystą wykształconym i ukształtowanym w tradycji baroku, stąd być może niedoskonałości detalu czy proporcji portyku.
Ocena architektury lwóweckiego pałacu jest utrudniona przez przebudowy, które zniekształciły bryłę. Nadbudowano jedną kondygnację i zmieniono kształt dachu oraz dobudowano drugie skrzydło przy elewacji tylnej, wcinające się w przestrzeń tylnego ryzalitu. W ostatnich czasach negatywnie też wpłynęły na elewacje i wnętrze wadliwie przeprowadzane remonty, podczas których zniszczono lub uproszczono detale dekoracji architektonicznej i nadano jej wadliwą kolorystykę.
Obecnie w pałacu mieści się ośrodek zdrowia i mieszkania.
