Polska odzyskała niepodległość w listopadzie 1918 r., po 123 latach niewoli. Wielkopolska w odrodzonym państwie była regionem najsilniejszym gospodarczo, najlepiej zorganizowanym. Od 1922 r. prezydentem miasta Poznania był świetny organizator, gospodarz i patriota Cyryl Ratajski. Za jego czasów stolica Wielkopolski znacznie się zmieniła, rozbudowała i unowocześniła. Przez pewien czas Ratajski był też ministrem spraw wewnętrznych, ale na tym stanowisku sukcesów raczej nie odniósł.
Po powrocie do Poznania Cyryl Ratajski postanowił przystąpić do zorganizowania wystawy, która prezentowałaby osiągnięcia pierwszych dziesięciu lat istnienia odrodzonej Rzeczypospolitej. W ciągu dwóch lat, kosztem znaczących działań i wydatków, miasto zostało dostosowane do wymogów wielkiej imprezy.
Przebudowano system komunikacji, w południowo-zachodniej części miasta wyrósł zespół nowych budynków (m.in. hotel „Polonia” i Pałac Rzeczypospolitej), wybudowano dom akademicki przy dzisiejszej al. Niepodległości. Wzniesiono nowe hotele, otwarto kolejne restauracje i kawiarnie, zatroszczono się o poprawę stanu sanitarnego miasta. Na terenach Wystawy Wschodnioniemieckiej z 1911 r. wybudowano szereg pawilonów z reprezentacyjnym wejściowym projektu Rogera Sławskiego, naczelnego architekta wystawy.
Powszechna Wystawa Krajowa (potocznie „Pewuka”) otwarta była między 16 V-30 IX 1929 r. Obejmowała obszar większy niż dzisiaj Międzynarodowe Targi Poznańskie – 650 tys. m2, w tym 292 tys. m2 w pawilonach pod dachem. Główne wejście (zachowane do dzisiaj) urządzono od strony skrzyżowania ulic Głogowskiej i Grunwaldzkiej, punkt centralny zaś stanowił wielki prostokąt tzw. placu św. Marka, otoczony pawilonami ozdobionymi kolumnadą.
Tereny targowe podzielone były na pięć obszarów prezentujących różne dziedziny gospodarki i życia kulturalnego kraju, z wystawami: Rządu, Samorządów, Rolnictwa, Przemysłu, Handlu i Rzemiosła, Sztuki, Wychowania Fizycznego, Sportu i Turystyki oraz Emigracji.
Wystawa była kilkumiesięcznym świętem dla Poznania i całej Polski. W 1929 r. nie wypadało jej nie zwiedzić. Z całej Polski przyjeżdżały nad Wartę pociągi i autobusy wiozące gości wystawowych. Ekspozycję połączono z kongresami i zjazdami (łącznie było ich 120), koncertami, imprezami kulturalnymi. Miasto tętniło życiem, kawiarnie, hotele, sale wystawowe pełne były gości zachwyconych przyjęciem i wrażeniami z pobytu w Poznaniu.
Z okazji Powszechnej Wystawy Krajowej opublikowano szereg cennych wydawnictw albumowych i monografii, które do dzisiaj mają wielkie znaczenie dla historyków i miłośników Poznania, wybito medale okolicznościowe, wykonano wiele drobiazgów okolicznościowych. Do dziś w wielu rodzinach w Polsce można spotkać owe pamiątki. Łącznie do Poznania przybyło wtedy ok. 4,5 mln osób.
Po zamknięciu Wystawy wiele budynków ekspozycyjnych zostało przejętych przez Uniwersytet Poznański i uczelni tej służą one do dzisiaj. Dawne hotele stały się domami akademickimi, hotel „Polonia” obecnie pełni rolę szpitala wojskowego, a reprezentacyjny Pałac Rzeczypospolitej to dzisiaj Collegium Chemicum UAM. Część terenów Powszechnej Wystawy Krajowej zachowało swój wygląd sprzed ponad 70 lat i są tam wystawiane eksponaty kolejnych Międzynarodowych Targów Poznańskich.
Więcej:
https://pewuka.pl/
