Urodziła się 9 czerwca 1886 roku we wsi Rzeszynek na Kujawach w ziemiańskiej rodzinie.  Uchodziła za osobę błyskotliwą i energiczną o wszechstronnych zainteresowaniach. Znała język francuski i niemiecki. Studiowała nauki przyrodnicze na Uniwersytecie we Fryburgu, które przerwała.

W 1907 roku wyszła za uznanego poznańskiego adwokata Jarogniewa Drwęskiego, który został pierwszym prezydentem Poznania po odzyskaniu niepodległości.  Z tego związku przyszło na świat trzech synów - Antoni Józef, Jerzy i Aleksander Jarogniew.

Od  listopada 1918 roku kierowała powołanym "Ogniskiem dla żołnierzy polskich". W ten sposób powstały kuchnie polowe i świetlice dla powracających z frontu żołnierzy-Polaków oraz polskiej ludności cywilnej. W czasie powstania wielkopolskiego  (1918-1919) wraz z mężem była zaangażowana w działalność patriotyczną, organizując środki finansowe, zaopatrzenie w żywność dla walczących żołnierzy oraz służby medyczne. W kobiecym, cywilnym  "Oddziale Czerwonego Krzyża na Miasto Poznań" pełniła funkcję przewodniczącej. Organizacją zawiadywała również w czasie wojny polsko-bolszewickiej (1919-1921), gdy położony na tyłach Poznań stanowił zaplecze szpitalne i gospodarcze.  W okresie międzywojennym została odznaczona Medalem Niepodległości oraz Srebrnym Krzyżem Zasługi.

W 2003 roku na 750-lecie lokacji miasta Poznania Park Lubuski przemianowano na Park Izabeli i Jarogniewa Drwęskich, przy którym usytuowany jest pomnik Powstańców Wielkopolskich.

Zmarła 31 grudnia 1964 w Poznaniu. Pochowana na cmentarzu komunalnym Junikowo.

Więcej:
Kirschke Paulina, Kobiety na pomniki. Subiektywny przewodnik śladami kobiet po Wielkopolsce, Poznań 2022.
Łazuga Waldemar, Portret rodziny z herbem we wnętrzu, Poznań 2018.