Podkanclerzy, kronikarz. Urodził się ok. 1320 r. w rodzinie wójta czarnkowskiego. Studiował na jednym z uniwersytetów włoskich, zaś karierę kościelną rozpoczynał w Meklemburgii i w Tarnowie. Od 1356 r. był kanonikiem poznańskim i gnieźnieńskim, w latach 1362-66 posłował do Awinionu.

Ciesząc się poparciem króla Kazimierza Wielkiego został podkanclerzym królewskim, a w 1367 r. archidiakonem gnieźnieńskim. Rok po śmierci Kazimierza Wielkiego (1371 r.) oskarżono go o kradzież insygniów koronnych, skazując na utratę mienia i banicję. Opuścił Polskę i przebywał m.in. we Wrocławiu i Pradze.

Uzyskawszy odwołanie banicji powrócił do kraju w 1374 r. i osiadł w Gnieźnie, odzyskując utracony archidiakonat. Po 1382 r. został administratorem dóbr arcybiskupich. Gromadził w tym okresie materiały historyczne i pisał swą Kronikę, która obejmuje lata 1370-84. Jest ona jednym z najciekawszych zabytków dziejopisarstwa polskiego. Zmarł w Gnieźnie w 1387 r.