Biskup poznański, mecenas i dyplomata. Urodził się w 1456 r. na Kujawach. Studiował na Uniwersytecie Krakowskim, później w Bolonii i Rzymie, gdzie uzyskał tytuł doktora. Po powrocie do kraju pracował w kapitułach: krakowskiej (1487 r.), poznańskiej (1489 r.) i włocławskiej (1490 r.).
Był sekretarzem i dyplomatą Kazimierza Jagiellończyka i Jana Olbrachta. W 1497 r. otrzymał biskupstwo płockie, rok później poznańskie. W latach 1502-03 przebywał we Włoszech, po powrocie do kraju został zaufanym człowiekiem króla Zygmunta Starego w Wielkopolsce.
Tutaj rozwinął szeroką działalność kulturalną i organizacyjną, a jego dwór w Poznaniu był ośrodkiem życia renesansowego. W latach 1518-19 utworzył na poznańskim Ostrowie Tumskim szkołę średnią nazwaną później Akademią Lubrańskiego, mającą ambicje szkoły wyższej. W dalszej realizacji tego dzieła przeszkodziła nagła śmierć. Zmarł w 1520 r. w Buku (powiat poznański), pochowany został w katedrze poznańskiej.
Więcej:
Jan Lubrański i jego dzieło, Kronika Miasta Poznania 2/1999.
