Lekarz i humanista. Urodził się w 1510 r. w Poznaniu. Kształcił się w poznańskiej Akademii Lubrańskiego, w latach 1525-29 studiował medycynę na Uniwersytecie Krakowskim. Studia medyczne uzupełnił na uniwersytecie w Padwie w latach 1532-37, zostając wicerektorem i profesorem tej uczelni.

Po powrocie do kraju początkowo wykładał na uniwersytecie w Krakowie, po dwóch latach wrócił do Poznania, zostając nadwornym lekarzem starosty generalnego Wielkopolski, Andrzeja Górki. Z jego polecenia król Zygmunt Stary wysłał go na Węgry, gdzie na dworze królewskim prowadził praktykę lekarską. Został zarządcą jednej z prowincji Węgier i wraz z Górką posłował na dwór sułtana tureckiego Sulejmana I Wspaniałego.

Powrócił do Poznania w 1541 r., lecz nadal odbywał liczne podróże zagraniczne. W 1555 r. wydał w Bazylei dzieło Nauki o tętnie ksiąg pięcioro..., będące plonem jego wieloletniej pracy naukowej. Przyniosło mu ono sławę twórcy diagnostyki zaburzeń krążenia krwi. Przez dwie kadencje (w latach 1557-59) sprawował urząd burmistrza Poznania, w 1559 r. mianowany został lekarzem nadwornym króla Zygmunta Augusta.

Zmarł w 1568 r. w Poznaniu, w czasie epidemii dżumy, niosąc pomoc ubogiej ludności miasta. Pochowany został w podziemiach nieistniejącej dziś kolegiaty św. Marii Magdaleny (obecny plac Kolegiacki).