Miasto powiatowe, około 28 km na południowy-wschód od Konina, przy trasie do Łodzi.
W początkach XX w., ze względu na zły stan budowli, rozebrano gotycki kościół pw. Św. Jana Chrzciciela. W jego miejsce wzniesiono nowy, neogotycki kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa. Powstawał on w latach 1904-1913 według projektu Konstantego i Jarosława Wojciechowskich, architektów warszawskich. Świątynia konsekrowana została w 1924 r. W latach 1932-1939 prowadzono prace we wnętrzu kościoła. Wykonane zostały wtenczas freski, projekty witraży i wyposażenia. Autorem całości koncepcji był znany krakowski artysta młodopolski, uczeń Jana Matejki – Józef Mehoffer (1869-1946). Wybuch II wojny światowej nie pozwolił na dokończenie projektu. Nie w pełni powiodły się podejmowane po wojnie próby powrotu do tych planów. W latach 70-tych XX w. przeprowadzono pierwszą konserwację polichromii (niezgodną z zaleceniami Komisji Konserwatorskiej) oraz przebudowano wnętrze, by dostosować je do wytycznych Soboru Watykańskiego II. Prace te przeprowadzono według planów Aleksandra Holasa z Poznania. W latach 1982-1985 dach kościoła pokryto blachą miedzianą, położoną na dębowych deskach. W kościele zamontowane zostały nowe, elektroniczne dzwony. Kolejna konserwacja prowadzona jest od 2003 r., a na podstawie zachowanych kartonów Mehoffera powstają w Krakowie witraże dla naw bocznych.
W 1996 r. decyzją generalnego konserwatora zabytków kościół został zaliczony do szczególnie ważnych dóbr kultury, a w 1998 r. wpisano go do rejestru zabytków województwa konińskiego.
Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa to orientowana, trójnawowa bazylika z transeptem. Po bokach trójbocznie zamkniętego prezbiterium mieszczą się dwie kaplice. Za prezbiterium, na osi kościoła znajduje się pięcioboczna zakrystia, nad którą umiejscowiono pomieszczenia pomocnicze. Wzniesiony został z cegły na podmurówce z polnego granitu i jednorazowo mógł pomieścić 5000 osób. Wieże w fasadzie początkowo miały być jednakowe, jednak ostatecznie wieża południowa jest niższa od północnej. We wnętrzu, w nawach zastosowano sklepienia krzyżowo-żebrowe, gwiaździste na przecięciu naw oraz sieciowe w prezbiterium.
Tuż po wybudowaniu i w latach 20-tych. XX w. powstała większość elementów wyposażenia wnętrza: ołtarze boczne (m.in. obecny ołtarz MB Częstochowskiej), ołtarz główny, płaskorzeźbione neogotyckie stacje Drogi Krzyżowej, neogotycka ambona, konfesjonały i balustrady wokół prezbiterium, jak również prospekt organowy braci Jegendorf. Część spośród tych elementów to prywatne fundacje mieszkańców Turka.
W 1931 r. proboszczem parafii został ksiądz Józef Florczak, były Audytor Roty Papieskiej w Rzymie. Nawiązał on kontakt ze, znanym mu z Rzymu, Józefem Mehofferem, który był już wtenczas uznanym twórcą o europejskiej renomie i profesorem Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Prace we wnętrzu rozpoczęto w 1932 r. Wtenczas też zawiązał się Komitet Malowania Kościoła, który miał dawać im wsparcie finansowe. Mehoffer stworzył całkowicie własną koncepcję, nawiązującą do twórczości ludowej. W pracach nad polichromiami brał udział nie tylko sam J. Mehoffer, ale również jego uczniowie i pomocnicy. Jednak wybrane elementy (m.in. twarze, ręce i stopy) malował tylko on. Polichromie wykonane zostały w technice kazeinowej, a ukończone zostały w 1936 r. W drugiej kolejności zaczęto wykonywać witraże, które podobnie jak polichromie, zaprojektował sam Mehoffer. Witraże wykonane zostały w krakowskich Zakładach Witrażów S. G. Żeleńskiego. Do wybuchu II wojny światowej dostarczono i umieszczona w oknach świątyni 8 witraży (w prezbiterium i w transepcie). Równolegle do tych prac Mehoffer wykonał 14 obrazów sztalugowych z Męką Pańską oraz rozpoczął projektowanie kościelnego umeblowania.
