Ziemia wielkopolska wydała kilka niewiast, które zasiadły na tronach państw europejskich. Wymieńmy tylko kilka z nich. Pierwszą była córka Mieszka I Świętosława-Sygryda (ok. 980/84-po 1014), żona króla Szwecji Eryka Zwycięskiego, a później króla Danii Swena Widłobrodego. Kolejnymi władczyniami były: córka Mieszka II Gertruda (ok. 1025-1108), żona księcia kijowskiego Izasława, oraz córka Przemysła II Ryksa-Elżbieta (1288-1335), żona króla Czech i Polski, Wacława II, a po jego śmierci króla Czech, Rudolfa Habsburga.
Natomiast w XVIII w. na tronie Francji zasiadła Maria Leszczyńska, żona króla Ludwika XV. Maria Karolina Zofia Felicja Leszczyńska (1703-68) była córką wojewody poznańskiego, późniejszego króla Polski Stanisława Leszczyńskiego, i Katarzyny z Opalińskich. Lata dziecięce upłynęły jej na tułaczce, bowiem trwała wojna północna, w trakcie której ojciec jej musiał abdykować. W 1714 r. osiadła z rodzicami w nadreńskim księstwie Zweibrücken, a w 1719 r. w Wissemburgu w Alzacji.
Stanisław Leszczyński zabiegając o odpowiedniego zięcia nie przewidział, że 31 III 1725 r. Francuzi wystąpią z oficjalnymi oświadczynami w imieniu 15-letniego Ludwika XV (1710-74), prawnuka „króla Słońce” – Ludwika XIV Zaślubiny per procura (króla zastępował książę Orleanu) odbyły się 15 VIII 1725 r., natomiast oficjalny ślub miał miejsce 5 września w Fontainebleau.
Początkowo nie cieszyła się popularnością na dworze paryskim, jednak z czasem zyskała sympatię, czego dowodem był uroczysty wjazd do Paryża w 1728 r. lub pielgrzymka do katedry Nôtre Dame w Chartres w 1732 r. W pierwszych 12 latach małżeństwa przyszło na świat dziesięcioro dzieci (czworo z nich zmarło w wieku dziecięcym), w tym dwóch chłopców.
Później małżeństwo Marii i Ludwika XV przechodziło kilka kryzysów, których przyczyną były metresy królewskie, zwłaszcza słynna markiza J. A. Pompadour. W czasach kryzysu małżeństwa Maria przebywała w swych podparyskich rezydencjach – Wersalu, Marly, Fontainebleau i Choisy, oraz rezydencjach rodziców – początkowo w zamku Chambord nad Loarą, a później w ich dobrach w Nancy i Lunéville w Lotaryngii (ojciec królowej – Stanisław Leszczyński po 1736 r. otrzymał w dożywocie od Ludwika XV księstwo Lotaryngii i Baru).
Poświęcała wiele czasu kulturze oraz akcjom dobroczynnym; nie zapomniała o rodzinnej Wielkopolsce przeznaczając m.in. kolegium jezuickiemu w Poznaniu 60 tys. czerwonych złotych oraz fundując gabinety astronomiczne dla kolegiów jezuickich w Poznaniu i Warszawie.
W ostatnich latach życia los jej nie oszczędził: najpierw zmarła najstarsza córka – Maria Ludwika Elżbieta (żona księcia Parmy), a później syn Ludwik – delfin Francji (następca tronu); smutek rozjaśniała jedynie trójka wnuków (synów delfina) – przyszłych królów Francji: Ludwika XVI, Ludwika XVIII i Karola X. Zmarła w Wersalu w wieku 65 lat i spoczęła w nekropolii władców Francji – w opactwie Saint Denis w Paryżu, natomiast jej serce złożono przy grobach rodziców w kościele katedralnym w Nancy. Ludwik XV zmarł w 1774 r. w wieku 64 lat.
