Generał. Urodził się w 1874 r. w Mieszkowie k. Jarocina. Po ukończeniu gimnazjum w Ostrowie Wielkopolskim w 1897 r. uzyskał dyplom inżyniera hutnika na Akademii Górniczej we Freibergu. Pracował jako inżynier w Westfalii i działał w organizacjach polskich w Niemczech.

Służbę wojskową odbył w armii pruskiej osiągając w 1915 r. stopień kapitana. W okresie I wojny światowej porzucił armię pruską i zajął się organizowaniem polskiego sztabu generalnego. 27 XII 1918 r. otrzymał stopień majora oraz nominację na głównodowodzącego Powstaniem Wielkopolskim.

Stworzył sztab Dowództwa Głównego oraz 9 okręgów wojskowych. Po przekazaniu swego stanowiska gen. Józefowi Dowborowi-Muśnickiemu pełnił funkcję kwatermistrza w Dowództwie Okręgu Generalnego, później zastępcy szefa sztabu. W 1920 r. powołany do pracy w Ministerstwie Spraw Wojskowych w Warszawie.

W randze podpułkownika, później pułkownika dowodził 69. pułkiem piechoty, w latach 1920-34 brygadą piechoty oraz 17 dywizją piechoty. Awansowany w 1923 r. na generała brygady w pięć lat później objął dowództwo II Korpusu (lubelskiego). Przeniesiony w 1930 r. w stan spoczynku, działał w Poznaniu w Związku Weteranów Powstań Narodowych oraz kierował Towarzystwem dla Badań nad Historią Powstania Wielkopolskiego.

We wrześniu 1939 r. walczył w szeregach Armii „Poznań”, wzięty do niewoli przebywał w oflagach Prenzlau, Colditz, Johannisbrunn, Murnau. Po uwolnieniu w 1945 r. został przyjęty do Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, ale w roku następnym powrócił do kraju. Zmarł w 1960 r. w Malborku i tam został pochowany. Jego prochy w 1988 r. przeniesiono na Cmentarz Zasłużonych Wielkopolan w Poznaniu.

Więcej:
Polak Bogusław, Generał Stanisław Taczak: 1874–1960, Koszalin 1988.