Urodził się w 1618 r. w Rostarzewie k. Wolsztyna. Nauki pobierał w Akademii Lubrańskiego, studiował teologię na Akademii Krakowskiej, a wychowanie rycerskie otrzymał na dworze Opalińskich w Sierakowie. Przed 1649 r. został starostą babimojskim, w okresie powstania Chmielnickiego walczył m.in. pod Żółtymi Wodami (16 V 1648 r.) i pod Beresteczkiem (28 VI 1651 r.).

Z początkiem szwedzkiego „potopu”, po kapitulacji wojsk polskich pod Ujściem w lipcu 1655 r., zbiegł z rodziną poza granicę, do Zielonej Góry. Po powrocie na stronę polską rozpoczął werbunek ludzi do walki ze szwedzkim najeźdźcą (stałą bazę stanowiła wieś Zabór k. Zielonej Góry). Sławę przyniósł mu brawurowy atak na Kościan (4 X 1655 r.).

Później skierował się w Sieradzkie, by połączyć się z oddziałami Stanisława Kuleszy, z którymi eskortował króla Jana Kazimierza z Głogówka do Raciborza. Następnie pospieszył z odsieczą dla Jasnej Góry, z początkiem 1656 r. zdobył Krzepice i Wieluń, w kwietniu zaś przeszedł pod komendę hetmana Stefana Czarnieckiego. U jego boku walczył z wojskami Jerzego Rakoczego o odzyskanie Krakowa. Później uczestniczył w wyprawach przeciwko Brandenburczykom i w początkowej fazie słynnej wyprawy duńskiej hetmana Czarnieckiego w 1658 r.

W roku następnym został marszałkiem sejmiku w Środzie Wielkopolskiej oraz posłem na sejm. Był kolejno podkomorzym kaliskim, starostą konińskim, marszałkiem Trybunału Koronnego w Piotrkowie, w 1666 r. został wojewodą inowrocławskim. Owdowiawszy w 1668 r., przyjął święcenia kapłańskie i już w roku następnym mianowany został biskupem chełmińskim, a w pięć lat później biskupem kujawskim. Zmarł w Gościeszynie k. Wolsztyna w 1673 r., pochowany został w podziemiach tamtejszego kościoła.

Więcej:
Sauter Wiesław, Krzysztof Żegocki, pierwszy partyzant Rzeczpospolitej 1618–1673, Poznań 1981.