Elementy secesji stosowano również przy budowie czy raczej modernizacji pałaców, np. skromną dekorację w tym stylu otrzymały dwory w Lutomiu (powiat międzychodzki) i Otorowie (powiat szamotulski), secesyjne skrzydła dobudowano do pałacu w Belęcinie (powiat wolsztyński) i dworu w Chełmnie (powiat szamotulski), pałac w Krzyżanowie (powiat śremski) ma secesyjny portal, pałac zaś w Kuczkowie (powiat pleszewski) – wieżę. Wewnątrz niektórych kamienic miejskich zachowały się secesyjne elementy dekoracji klatek schodowych i okien (malowidła na szkle, a nawet witraże). Większa ekspozycja przedstawiająca secesyjne wnętrza znajduje się w Muzeum Stanisława Staszica w Pile.

Dekorowanie szyb w oknach należało do zasadniczych form zdobniczych stosowanych w gmachach urzędowych wzniesionych lub zmodernizowanych w omawianym okresie. Do dziś zachowały się one m.in. w ratuszach w Koźminie i Rawiczu, w budynkach starostw w Gostyniu, Śremie i Wągrowcu czy w siedzibach sądów w Gostyniu i Grodzisku Wielkopolskim.

Do tego nurtu należy zaliczyć także wykonywane na początku XX w. polichromie i witraże w kościołach (czasem określane jako styl Młodej Polski), zwłaszcza będące dziełem krakowskich artystów: Antoniego Procajłowicza – w Golejewku, Jutrosinie i Kołaczkowicach (powiat rawicki), w Kamieńcu (powiat grodziski) czy w poznańskim kościele św. Wojciecha, oraz Tadeusza Popiela – w Grodzisku (powiat pleszewski), Kępnie i w kościele na Jeżycach w Poznaniu. W zaborze rosyjskim prezentowały one niekiedy program patriotyczny, jak w kaplicy Polskiej przy katedrze kaliskiej, którą ozdobił Włodzimierz Tetmajer, czy w polichromii Eligiusza Niewiadomskiego w kościele w Koninie; spod pędzla tego drugiego malarza wyszły też malowidła w kościele w Psarach (powiat turecki). Ostatnim dziełem w omawianym stylu, pochodzącym już z okresu międzywojennego, są projekty polichromii i witraży wykonane przez Józefa Mehoffera dla kościoła w Turku.