Ściany wnętrza mogą być utrzymane w naturalnym kolorze drewna albo też pomalowane (gładko lub we wzory czy ornamenty). Czasem spotyka się polichromię (na ścianach, stropie, balustradzie chóru), której najlepszy przykład (z ok. 1639 r.), znajduje się w Tarnowie Pałuckim. Ciekawa renesansowo-barokowa polichromia z lat ok. 1695-99 zachowała się w kościele w Słopanowie (powiat szamotulski). W Nowej Wsi Królewskiej (powiat wrzesiński) odkryto niedawno w prezbiterium pozostałości polichromii z końca XVI w.
Większość kościołów ma na dachu wieżyczkę na sygnaturkę, zwieńczoną ozdobnym hełmem, ale dużo jest też wież o rozmaitych kształtach (na ogół dobudowywano je do już istniejącej świątyni). Obok wcześniejszych, bardzo niskich, ledwo wznoszących się nad kalenicę nawy i nakrytych piramidalnie, jak w Nowej Wsi Królewskiej czy w Kucharach w powiecie pleszewskim (1636 r.), spotyka się wznoszone później wieże wysokie, zwieńczone hełmami o barokowych kształtach. Do najładniejszych zaliczyć można wieże kościołów w Odolanowie-Górce (1784 r.), Potulicach w powiecie wągrowieckim (1728 r.) i Sokolnikach w powiecie gnieźnieńskim (1682-1721). Wieże na ogół mają proste kształty, ale spotyka się też ściany pochyłe, jak w Słupi (1651 r.) i Kozie Wielkiej (XVII/XVIII w.) w powiecie kępińskim, czy o konstrukcji uskokowej – w Piątku Wielkim w powiecie kaliskim (1740 r.).
Specyficzną grupą są kościoły powtarzające w drewnie rozwiązania znane z barokowych świątyń murowanych, jak np. w Drzeczkowie w powiecie kaliskim (1775 r.), gdzie plan krzyża łacińskiego uzupełniono o ośmioboczną część centralną ze zwieńczeniem udającym kopułę (złudzenie budowli ceglanej potęguje otynkowanie części ścian), w Łomnicy w powiecie nowotomyskim (1768-70) – niewielkim kościele przytłoczonym nieproporcjonalnie wielką pozorną kopułą, czy w Łękach Wielkich w powiecie grodziskim (1776 r.), również na planie krzyża łacińskiego, z zewnętrznymi przybudówkami i częścią centralną wydzieloną ściętymi narożami. Pojawiły się także nieliczne rozwiązania trójnawowe, jak w kościele w Wylatowie w powiecie mogileńskim (1761-63), w Skokach (1737 r.), w Grzegorzewie w powiecie kolskim (1776 r., później powiększonym), czy w Grzybowie w powiecie wrzesińskim (1757 r.).
Drewniane świątynie wznosili także ewangelicy. Na ogół miały one skromne formy, jak np. kościół z 1787 r. w Herburtowie (powiat czarnkowsko-trzcianecki), ciekawy także przez to, że ma konstrukcję zrębową, dodatkowo wzmocnioną z zewnątrz szkieletem z bali, czy w Krośnie w powiecie poznańskim (1779-81). Były też kościoły bardziej okazałe, jak w Miejskiej Górce (1777-78) i Ostrowie Wielkopolskim (1788 r.) – wewnątrz obu świątyń znajdują się dwie kondygnacje balkonów o barokowej dekoracji. Architekturą i zdobieniem wyróżnia się kościół poewangelicki w Brokęcinie w powiecie złotowskim, wybudowany w 1582 r., z wieżą z 1661 r.
Drewniane kościoły budowano także w XIX i 1 połowie XX w., powtarzając rozwiązania wypracowane w poprzednich stuleciach. Do dziś z tego czasu zachowało się ich ok. 20. Ostatni kościół drewniany wzniesiony w tradycyjnej formie znajduje się w Ostrowążu w powiecie konińskim, gdzie w latach 1946-48 architekt Wilczyński zbudował świątynię na planie krzyża łacińskiego, trochę przypominającą budowle podhalańskie.
Kościoły drewniane wymagają szczególnej ochrony przeciwpożarowej. Mimo to w ostatnich 15 latach ogień bezpowrotnie zniszczył cztery kościoły: w Modliszewku w powiecie gnieźnieńskim (7 VI 1988 r.), Szlichtyngowej w powiecie wschowskim (14 IV 1995 r.), Tuchorzy w powiecie wolsztyńskim (7 II 1997 r.) i Dobrosołowie w powiecie konińskim (7 VI 2001 r.). Na ich miejscu wzniesiono świątynie murowane.
Przy kościołach (również murowanych) zachowały się niekiedy drewniane dzwonnice, które służyły nie tylko do zawieszenia dzwonów, ale również jako pomieszczenia na sprzęty kościelne. W ogromnej większości są to budowle o konstrukcji szkieletowej na planie kwadratu, o oszalowanych ścianach. Spotyka się też dzwonnice otwarte, będące czymś w rodzaju dużego stojaka na dzwony, m.in. w Parlinie i Strzelcach w powiecie mogileńskim czy w Łomnicy w powiecie nowotomyskim. Specyficzną, większą formą są dzwonnice będące zarazem bramami prowadzącymi na teren przykościelny, np. w Dębowej Łęce w powiecie wschowskim (1793 r.) czy Niestronnie w powiecie mogileńskim (ok. 1742 r.). Dzwonnica przy kościele św. Wojciecha, pochodząca z XVII w., jest jedynym zabytkiem drewnianym w śródmieściu Poznania.