Neogotyckie pałace wznoszone w 2 połowie XIX w. miały już bardziej charakter obiektu mieszkalnego niż zabytku sprzed wieków. Można wśród nich wymienić obszerny pałac Potockich w Będlewie w powiecie poznańskim (1866 r.) i nieco mniejszą rezydencję Mielżyńskich w Łęce Wielkiej w powiecie gostyńskim (1870-75, zapewne proj. F. A. Stüler). Dla pałacu Twardowskich w Kobylnikach w powiecie szamotulskim (1886-87, proj. Zygmunt Gorgolewski) przyjęto XVI-wieczne formy „stylu królowej Anny”. We wspaniały pałac w stylu gotyku angielskiego przebudowali Kurnatowscy swą rezydencję w Gościeszynie w powiecie wolsztyńskim (1904-11). Mniejsze rozmiary mają naśladujący „styl Tudorów” pałac Mielżyńskich w Kotowie w powiecie grodziskim (ok. 1910 r.) czy pałac Rożnowskich (potem Rzewuskich) w Arcugowie w powiecie gnieźnieńskim, po kilku przebudowach mający od ok. 1910 r. formę późnego gotyku angielskiego.
Inny sposób rozwiązania architektury pałacowej stanowił „gust włoski”, czyli zastosowanie form zbliżonych do renesansu. Pierwszą z takich budowli był wzniesiony w 1836 r. przez Pawelskich pałacyk-willa w Wojnowie (powiat poznański). Następnie powstał pałac Czarneckich w Rakoniewicach (ok. 1840 r.). Największą realizacją należącą do tego nurtu jest pałac Mielżyńskich w Iwnie w powiecie poznańskim (ok. 1851-55).
W latach sześćdziesiątych XIX w. zaczął upowszechniać się „francuski kostium” budowli pałacowych, będący zarówno efektem kontaktów ziemian z Francją, jak i chęcią przeciwstawienia się niemieckiemu neogotykowi. Na uwagę zasługuje tu przede wszystkim pałac Łąckich z 1870 r. w Posadowie w powiecie nowotomyskim. Pałac ten jest dziełem poznańskiego architekta Stanisława Hebanowskiego, który zaprojektował także inne budowle należące do tego nurtu: w Tarcach w powiecie jarocińskim (1871 r.) i Miedzianowie w powiecie ostrowskim (1877 r.). Nieco wcześniej powstał pałac Węsierskich w Zakrzewie w powiecie gnieźnieńskim (1867 r., proj. Ludwik Ballenstaedt). W Słomowie w powiecie obornickim postawiono kopię paryskiego pałacyku Petit Trianon (1904-06, proj. Stanisław Borecki).
Najbardziej znany jest zamek w Gołuchowie w powiecie pleszewskim (1872-85). Izabela z Czartoryskich Działyńska podczas rozbudowy XVI- i XVII-wiecznej budowli wzniesionej przez Leszczyńskich kazała jej nadać formę znaną z zamków stojących nad Loarą. Projektantami przebudowy byli Zygmunt Gorgolewski z Krakowa i Francuz Maurycy Ouradou. Z. Gorgolewski był także architektem pałacu w Siekowie w powiecie wolsztyńskim (1878-79).
Odosobnionym przykładem czerpania ze wzorów niderlandzkich jest pałac Szembeków w Siemianicach w powiecie kępińskim (1894 r.) – z niespotykanym gdzie indziej portykiem o kolumnach z poprzecznymi opaskami („w okowach”) i pseudorenesansowym szczytem.