STRÓJ Z DĄBRÓWKI WIELKOPOLSKIEJ
Strój ten w najbogatszej formie przetrwał jedynie w Dąbrówce Wielkopolskiej oraz kilku okolicznych wioskach. Ubiór nazywany jest także strojem międzyrzecko-babimojskirn lub ogólnie strojem lubuskim. Strój ten przetrwał dzięki temu, że przez wiele pokoleń był świadectwem polskości mieszkańców kilkunastu wiosek na zachodnim pograniczu Wielkopolski, Łużyc i Brandenburgii.
Mężczyźni nosili obcisłe, grube, białe lub granatowe lniane spodnie – portki, wpuszczane w wysokie buty z cholewami. Zamożniejsi chłopi ubierali zimą spodnie skórzane oraz typowe, czarne, na pasku lub szelkach. Biała lniana koszula miała ozdabiane mankiety, naramienniki oraz kołnierzyk. Pod szyją wiązano kaczorową chustkę, mieniącą się różnymi kolorami. Obecnie wiąże się czerwoną kokardę. Na przełomie XIX i XX w. zaczęto nosić katanki w kolorze ciemnofioletowym i modrym, w czarne kratki z jednym rzędem guzików. Czerwone katanki nosili kawalerowie, modre natomiast starsi i żonaci. Do stroju męskiego należała także burka, nazywana jupką. Był to rodzaj marynarki z rękawami oraz okrągłym kołnierzem zapinanym pod brodą. Na wierzch wkładano sukmanę podobną do noszonej w południowej części Wielkopolski wołoszki. Pozostałością dawnego stroju męskiego są także półkoszulki nazywane tu fartuszkami. Noszone one były w dni chłodne lub w czasie zimy, także do stroju roboczego. Półkoszulek uszyty był z czarnego sukna z flanelową podszewką i był dopinany do kołnierzyka koszuli. Bardzo często z przodu fartuszek ozdobiony był kolorowym haftem krzyżykowym oraz obramowany wstążkami i barwnymi sznurami. Ten niezwykły element męskiego stroju zachował się do dziś i stanowi nieodzowną część ubioru. Charakterystycznymi elementami tego stroju są także rekwizyty noszone w trakcie wesela przez drużbę. Na kapeluszu drużba nosił bogaty bukiet ze sztucznych kwiatów, liści, wstążek i świecidełek (pozłotka) oraz piór z koguciego ogona, ufarbowanych na zielono z gałązką rozmarynu na samym szczycie bukietu. Innym, niezwykle barwnym elementem stroju drużby był biały ręcznik, który nakładało się przez ramię i obwiązywało w pasie. Ręcznik ten wiązano na kokardę, tak by dwie części opadały do stóp drużby.
W dni świąteczne oraz do kościoła mieszkanki Dąbrówki zakładały białe lniane koszule z małym kołnierzykiem. Koszulka miała długie, mocno marszczone na ramieniu rękawy z mankietami zakończonymi koronką. Na tym terenie znane były różne rodzaje spódnic, nazywanych w zależności od koloru i kroju: spódnik, dera, szorc. Zwykle noszone były trzy spódnice szyte z białego farbowanego płótna, zdobionego w motywy drukowane, lub z flaneli, sukna w kolorach granatu, fioletu w czarne kratki. Dera to spódnica uszyta z barwnego, wełnianego samodziału w charakterystyczne pionowe, różnokolorowe pasy. Inną spódnicą noszoną przez mieszkanki Dąbrówki był szorc, czyli część odzieży składającej się ze stanika, czyli oplecka oraz spódnicy, zszytych razem. Stanik szyty był często z jedwabiu w kolorze modrakowym, czerwonym, zielonym, seledynowym lub niebieskim. Na wierzch zakładano kabat, nazywany tu polką, uszyty z czarnego lub granatowego sukna, a później z drogich jedwabi, brokatów czy tafty. Na spódnice zakładano zapaski uszyte z atłasu, adamaszku i jedwabiu. Zapaskę zdobiły pasy haftu i koronek u dolnego brzegu oraz kokardy. Niezwykle barwnym elementem stroju w Dąbrówce były różnego rodzaju chusty. Spełniały one różne funkcje; jedne zakładane były na głowę chroniąc przed zimnem, inne służyły do okrywania ramion, składane po przekątnej i zakładane na krzyż na piersiach; jeszcze inne – największe – okrywały całą postać i spełniały rolę płaszcza. Spośród kilku rodzajów czepców noszonych w tym regionie na szczególną uwagę zasługują kopki, czyli białe, tiulowe, bardzo bogato haftowane ściegiem nasnuwanym, nakrycia głowy. Zimą kobiety nakrywały ten czepiec dodatkowo turecką chustą, nazywaną w Dąbrówce cyganką. Do stroju świątecznego należały także naturalne korale oraz noszone na głowie przez druhny w czasie wesela wieńce – bukiety. Wykonywane były ze sztucznych kwiatów, podobnie jak bukiety na męskim kapeluszu drużby z obowiązkowymi piórkami koguta. Bukiety te mieniły się w słońcu wieloma kolorami oraz drgały w rytm weselnych tańców.
